Vanuit Franschhoek ligt onze bestemming in de Cederberg-regio op ongeveer 3,5 uur rijden. Onderweg maken we een geplande tussenstop bij Bosjes Farm, deze farm is bekend vanwege de schitterende kapel die er staat en die veel wordt gebruikt voor trouwerijen. We eten een heerlijk stuk taart in het restaurant en de kinderen kunnen heel leuk spelen in een super toffe speeltuin. Het zuidelijke deel van de Cederberg-regio zelf ligt op slechts twee uur rijden van Kaapstad. Alleen Michel heeft een mooie farm middenin de Cederbergen gevonden met luxe huisjes. Hiervoor moeten we ruim 75 minuten op onverharde gravelwegen rijden. En wat voor wegen...! Hard rijden is hier onverantwoord en alles, maar dan ook alles in de auto wordt flink heen en weer geschud. In Kaapstad hebben we van de verhuurmaatschappij een op het oog degelijke auto gekregen maar we hadden nu toch liever de tank gehad die we in de regio Johannesburg hadden... Uiteindelijk komen we zonder kleerscheuren aan op de eindbestemming en blijkt het een prima bakkie….

Het landschap waar we doorheen rijden is adembenemend mooi en totaal anders dan dat wij voorheen in Zuid-Afrika gezien hebben. Overal om ons heen zijn grillige rode rotspartijen, hoge bergen en het is er wilder en rauwer met slechts af en toe een enkele boerderij. We stoppen dan ook af en toe om van het landschap te genieten. De Cederbergen worden ook wel leopard country genoemd en gedurende de rit komen we ook een aantal borden tegen die ons hierop wijzen. De luipaarden die hier voorkomen zijn een stuk kleiner dan de luipaarden in Kruger en andere wildparken in het oosten van het land en bovendien ook nog veel schuwer dus de kans dat we er 1 tegenkomen is nihil. Ze zien ons waarschijnlijk wel maar wij hen niet… Michel heeft deze bestemming uitgekozen omdat we nog nooit in deze regio geweest zijn en omdat het een heel erg mooi gebied zou moeten zijn. Bovendien kan je er heel erg mooi wandelen en is er in de regio zo weinig lichtvervuiling dat de sterrenhemel waanzinnig mooi moet zijn. Door het luipaard verhaal en omdat we later bij de receptie horen dat het momenteel barst van de teken kan het plan om te gaan wandelen alvast de prullenbak in. Zeker omdat we met twee ‘kleine’ kinderen lopen die ze wel eens als prooi zouden kunnen zien, althans dat vrees ik vooral... En voor de mensen die onze reisverslagen al eerder hebben gevolg, ik wil niet nog een keer Rickettsia oplopen! Twee keer met de tekenziekte in het ziekenhuis vindt ik echt wel genoeg!!! We gaan dus gewoon heerlijk ontspannen en genieten van de rust die de Cederbergen bieden.

Bij aankomst zit er een dame achter de receptie die ons de sleutel geeft en zegt je moet daar naar rechts, rijden, rijden, rijden en dan vindt je het wel. Je zou verwachten dat je iets warmer wordt ontvangen in zo'n afgelegen gebied maar het zal wel... Het wordt al snel donker en willen dan graag binnen zijn. Want donker is donker hier en dan zie je dus letterlijk niks! Het huisje is mooi, maar bij binnenkomst wel koud. Snel opwarmen dus met een groot haardvuur en de airco’s die er hangen. De afzuiging lijkt niet helemaal optimaal te werken maak oke, het wordt wel lekker warm! De dag erna gaan we ontbijten, weer diezelfde mevrouw en geen andere gasten te bekennen... Weer geen ontvangst, goedemorgen of wat dan ook. Michel vraagt aan de mevrouw hoe het werkt: Ga maar zitten en als je het weet mag je het bij mij hier achter de receptie komen doorgeven. Gelukkig staat het ontbijt al snel op tafel. De kids en ik vinden het niet te vreten, maar wellicht heeft de hele sfeer hier ook iets mee te maken... Afijn snel terug naar het huisje, daar hebben we gelukkig ook eten.

Omdat we niet gaan wandelen besluiten we naar een mooi uitkijk punt te rijden om toch nog wat van de verdere omgeving mee te kunnen krijgen. ’s Middags hebben we geregeld dat de kinderen pony mogen rijden, dat zou hier volgens de website ook mogelijk moeten zijn. Ook hier moeten we het zelf maar uitvinden, de man die eerst helpt met het passen van een helm krijgt een telefoontje, loopt weg en zien we niet meer terug… Oke, we gaan zelf wel zoeken... Als we aankomen bij de pony’s blijken dit geen pony’s te zijn maar gewoon grote paarden! Senn durft niet, maar Nova wel. Voorheen was ze altijd als de dood voor paarden maar nu zet ze zonder twijfel een stap in de bak met alle paarden en wordt zonder problemen op het paard gezet. Ze geniet van deze rit over de farm en we zijn enorm trots op haar!!!

Michel en ik lachen intussen hard over de gebrekkige communicatieve vaardigheden van de vrouw die het paard begeleidt maar ook om het overige ‘personeel’ en de andere mensen die hier wonen/werken. In het emailcontact dat Michel vooraf heeft gehad leek alles tiptop maar zo onpersoonlijk en onvriendelijk hebben we het in Zuid-Afrika nog niet meegemaakt. We besluiten dan ook om een nacht korter te blijven, mede omdat het morgen de hele dag gaat regenen! Dan willen we hier zeker niet meer zijn... De Cederbergen zijn schitterend maar de mensen zijn ook een beetje bijzonder hahahaha. Spijt hebben we zeker niet van deze locatie maar we hadden er wel wat meer van verwacht maar mede door omstandigheden werden deze verwachtingen niet helemaal waargemaakt. Gelukkig heeft Michel de accommodatie in Kaapstad een dag eerder kunnen boeken dus gaan we nu op weg naar onze laatste week in Kaapstad!